Ο διάβολος και οι κακές συνήθειές του με την κάλπη

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Είναι οι πιο ανεπιθύμητες εκλογές μετά από εκείνες του 1967. Αυτές που δεν έγιναν. Ανεπιθύμητες στους ηγήτορες της καθεστηκυίας τάξης. Τότε. Και τώρα. Κι όπως τα έφερε ο διάβολος, Μάιο μήνα είχαν προγραμματιστεί να γίνουν το 1967, Μάιο μήνα και πάλι.

Ευχής έργον να μην τα φέρει ο τρισκατάρατος στο δρόμο που τα έφερε 45 χρόνια πριν. Κι όταν μιλάμε για διάβολο, δεν εννοούμε κάποια υπερφυσική δύναμη του κακού. Εννοούμε τους εγκόσμιους λειτουργούς της ανωμαλίας που εχθρεύονται την κοινωνία. Αυτούς που είναι εντολοδόχοι άνομων συμφερόντων. Και συχνά αιματηρών.

Θα ακυρώσουν την ελπίδα; (φωτο eurokinissi)

Τα λεφτά είναι πολλά. Έρχονται από τα πετρέλαια, το φυσικό αέριο, τον χρυσό, τις μεταφορές, τα λεμόνια, τα πορτοκάλια, το λάδι, τις ελιές, τη θάλασσα, τον αέρα, τον ήλιο και τη ρίγανη (μαζί με τα κολοκύθια, καμία αντίρρηση). Από παντού έρχονται. Και πάνε στις γερμανικές και άλλες γερμανικών συμφερόντων τράπεζες. Οι οποίες συναγωνίζονται πλέον τις αμερικανικές και εγγλέζικες.

Αυτά είναι που διακυβεύονται. Μέχρι τώρα η Ιστορία έχει γράψει ότι κάθε που τέτοιου είδους συμφέροντα κινδυνεύουν, αναλαμβάνουν οι μεγάλες δυνάμεις. Χωρίς εισαγωγικά η φράση.

Οι μεγάλες δυνάμεις είναι αυτές που με το (δανεικό) χρήμα τους διέστρεψαν την ελληνική επανάσταση του 1821, αυτές που μετά το 1912-1914 και το 1914-1918 έφεραν το 1922 και μετά έφεραν και την πτώχευση, οι ίδιες που ακόνισαν τα δόντια τους στον εμφύλιο, έριξαν τα θεμέλια για τη δικτατορία, γιγάντωσαν με τη μεταπολίτευση, την Αλλαγή και τον Εκσυγχρονισμό (που έφερε το βαρύ κι αβάσταχτο όπως αποδείχτηκε ευρώ), αυτές. Τότε και τώρα.

Όσο η διάθεση των πολιτών ήταν με το μέρος τους-παθητικά ή ενεργητικά δεν έχει σημασία-δεν διέγνωναν  καμία παραβατική συμπεριφορά. Τώρα όμως που το εκλογικό σώμα έχει, στην πλειοψηφία του, καταλάβει τη μεγάλη μπλόφα και νιώσει στο πετσί του το γδάρσιμο των εκδοροσφαγέων, έχει γίνει απρόβλεπτο, ανώριμο και επικίνδυνο.

Υπάρχει όμως και η εμπειρία του 1967. Η οποία κατέληξε στην προδοσία της Κύπρου και στην αμφισβήτηση του Αιγαίου. Που έχει φτάσει μέχρι τη Ραφήνα (προς το παρόν τα Ιόνια νησιά τη γλιτώνουν). Με την έννοια αυτή, το τελευταίο κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης δεν έχει κλείσει. Δεν έχει κλείσει, δεν έχει εκτονωθεί, δεν έχει ακυρωθεί η οργή του λαού. Κάτι που το γνωρίζουν οι στρατάρχες της παλιάς και νέας τάξης πραγμάτων (οι ίδιοι είναι). Αυτός και μόνο ο λόγος μπορεί να τους κάνει να προχωρήσουν σε δεύτερες σκέψεις πριν αποφασίσουν την οποιαδήποτε εκτροπή.