Οκτώ αρχηγοί στον εφιάλτη των κουλουάρ

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

(Από το περιοδικό ΜΟΝΟ)

Μούδιασαν κολλημένοι στο βατήρα. Οκτώ αρχηγοί κομμάτων στην αναμονή των εκλογών έχουν δηλώσει έτοιμοι να συμβάλουν στην αναμόρφωση της χώρας, να δώσουν ελπίδα στους πολίτες, δουλειά στους εργαζόμενους και τους επαγγελματίες, όνειρα στους νέους, αξιοπρέπεια από αυτήν που χάθηκε, ένα καλύτερο μέλλον. Και τώρα κοιτούν με δέος μπροστά τους το νήμα του τέρματος.

Φωτο eurokinissi

Τραγικότερη φιγούρα όλων αυτή του Αντώνη Σαμαρά. Ξεκίνησε υποσκελίζοντας θεαματικά τη Ντόρα Μπακογιάννη στην κούρσα διαδοχής του Κώστα Καραμανλή, έκανε μια επίσης θεαματική πιρουέτα στο «Ζάππειο 1» κουρελιάζοντας το μνημόνιο και υποσχόμενος ξεμπέρδεμα με το χρέος σε χρόνο ρεκόρ, εντυπωσίασε και με το «Ζάππειο 2», αλλά «Ζάππειο 3», σταθμό για θριαμβευτική είσοδο στο νεοκλασικό του Δημήτριου Μαξίμου, το βράδυ των εκλογών, δεν βλέπει.

Η τελευταία πιρουέτα, με την οποία γύρισε ανάποδα, για να υπογράψει το δεύτερο μνημόνιο, του στοίχισε μερικά σπασμένα πλευρά, κατάγματα στα χέρια και στα πόδια, κι ένα μπαταρισμένο κεφάλι που κάνει τον κόσμο να γυρίζει γύρω του. Το όνειρό του να γίνει πρωθυπουργός έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Βλέπει τη Ντόρα του 1,5% με 2,5% να κρατά στα χέρια της την ατζέντα της μνημονιακής δεξιάς, και τον Πάνο Καμμένο να απειλεί να είναι αυτός (όχι απαραίτητα από τη θέση του ηγέτη αλλά πάντως του ρυθμιστή) που θα ανασυγκροτήσει τη συντηρητική παράταξη στην αντιμνημονιακή  βάση που ήθελε ο ίδιος.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος κάθιδρος ήδη από τη διπλή προσπάθεια να βγάλει το δρόμο μεταξύ πρώτου και δεύτερου μνημονίου κι αμέσως μετά να υπερπηδήσει τα σκάματα των ομολόγων, βλέπει ότι θα πατά το πόδι του στο Μέγαρο Μαξίμου μόνο ως επισκέπτης, και αυτός. Το άγχος του να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τον έριξε στην παγίδα που του έστησε η οικογένεια των Παπανδρέου: να του δώσει το υποσχετικό της αρχηγίας μαζί με τα συμφωνητικά των μνημονίων. Κι από μαχητικός επικριτής του Γιώργου Παπακωνσταντίνου να γίνει υπέρμαχος των συμβολαίων με την τρόικα. Απέναντί του περίπου το 2/3 του εκλογικού σώματος του ΠΑΣΟΚ, απέναντί του και όσοι που με το καλό ή με το άγριο έχουν ψηφίσει τους θλιβερούς εφαρμοστικούς νόμους και μεσοπρόθεσμα, όπως η Βάσω Παπανδρέου, ο Χάρης Καστανίδης, ο Χρήστος Παπουτσής και οι άλλοι του μνημονιακού πράσινου πανθέου. Ιστορική του αποστολή μοιάζει να είναι η επιστροφή του ΠΑΣΟΚ, όχι στην εξουσία αλλά στα  (ιστορικά κι αυτά) ποσοστά του 1974.

Μετέωρη μεταξύ της μοναδικής ευκαιρίας για ριζικές ανακατατάξεις στην κοινωνία και της εμμονής για λαϊκή εξουσία μοιάζει η Αλέκα Παπαρήγα. Και μπερδεμένη ταυτόχρονα στα δεινά του καπιταλισμού ως ιδιοκτήτρια της «Τυποεκδοτικής» και του «902». Έχει απορρίψει μετά βδελυγμίας της προτάσεις εκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και έρθει αντιμέτωπη με μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης του ΚΚΕ που ρωτάει «γιατί;» και έχει αποκηρύξει το κίνημα της πατάτας που έχει θρέψει μεγάλες στρατιές πτωχών και νεόπτωχων. Το ιστορικό εκλογικό ποσοστό του κόμματός της μετρά το 10,7%, όταν είχε θέσει ως στόχο το 17%, στις εκλογές της «Αλλαγής» του 1981. Αν το καταρρίψει τώρα με μια ή δυο μονάδες δεν θα είναι νίκη, αλλά καθήλωση, καθώς οι πολιτικές εξελίξεις απαιτούν πολλά περισσότερα. Και κυρίως στρατηγική διορατικότητας και όχι απομονωτισμού στα ψηλά τείχη του Περισσού.

Μπροστά σε δυο μέτωπα βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας. Απαλλαγμένος από τα βαρέα βάρη του Αλέκου Αλαβάνου (που κρατούσε στο αριστερό του χέρι) και του Φώτη Κουβέλη (που κρατούσε στο δεξί του) πέτυχε το άνοιγμα που ήθελε προς την προοδευτική σοσιαλδημοκρατία. Επιθυμία του είναι να γίνει ο καταλύτης των μετεκλογικών εξελίξεων και μέχρι τώρα τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν ότι μπορεί να αισιοδοξεί. Ωστόσο γνωρίζει τι τον περιμένει. Η αντίδραση του μνημονιακού μετώπου θα είναι σκληρή και ενδεχομένως η απειλή της αποβολής της Ελλάδας από το ευρώ να φτάσει πιο κοντά στην πράξη, προς όφελος πάντα των ισχυρών της ΕΕ. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Παραμονεύει πάντα και το δέος εκείνων των εσωκομματικών τάσεων, οι οποίες είναι έτοιμες να προκαλέσουν μυϊκό τράβηγμα (αλλιώς κλακάζ) στην περίπτωση που λάβει από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ως τρίτο κόμμα, τη διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, όπως προβλέπει το Σύνταγμα.

Σε πολιτική περιπέτεια με αβέβαιη κατάληξη έχει μπει ο Φώτης Κουβέλης. Έφυγε από τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, των οποίων ήταν συνιδρυτής, κι άνοιξε δρασκελισμό για μεγάλα ρεκόρ σε συνεργασία με τις δυνάμεις του υπολοίπου του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Η ΔΗΜΑΡ έγινε χώρος υποδοχής στελεχών του πράσινου στρατοπέδου, για τα οποία κανείς δεν κατάλαβε γιατί έφυγαν από τον φυσικό τους χώρο, και δεσμεύτηκε  δια του αρχηγού της, ότι… δεσμεύεται από τη δανειακή σύμβαση. Διπλά δεσμά, βαριά δεσμά.

Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μοιάζει ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα αθλητή, ο οποίος κάηκε στην προθέρμανση. Ξεκίνησε το ζέσταμα χαλαρά, έτρεξε όμως υπερβολικά σε ρυθμό σπριντ κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στη μνημονιακή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ και τώρα δείχνει εξαιρετικά αδύναμος ακόμα και να τερματίσει.

Απελπισμένη από τα ποσοστά που συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις η Ντόρα Μπακογιάννη, ξέρει ότι δεν το έχει το άθλημα. Ωστόσο έχοντας επιβάλλει τη δική της μνημονιακή πολιτική ατζέντα στη ΝΔ ελπίζει να της δώσουν οι κριτές μετά τον αγώνα ο,τι της στερούν οι δικές της δυνάμεις. Ρόλο σε μετεκλογικές διεργασίες αναδιάταξης του συντηρητικού χώρου.

Χαμογελαστός αλλά και αγχωμένος μέχρι σημείου παραζάλης είναι ο Πάνος Καμμένος. Από βουλευτής που ο Αντώνης Σαμαράς τον είχε στο περιθώριο λόγω των συγκρούσεών του με την οικογένεια Παπανδρέου (περί τα οικονομικά της) πάει να γίνει ο αρχηγός που θα γκρεμίσει και τον Παπανδρεϊσμό, και τον Σαμαρισμό, και τις παραφυάδες τους. Με ηγετικά προσόντα όμως που αμφισβητούνται από πολλούς. Και μπορούν, λένε, να αποβούν μοιραία.

Λάβετε θέσεις, έτοιμοι…